लाग्छ ! नेपाली काङ्ग्रेसले अहिले आफूलाई हिङ बाधेको टालोमात्र ठानिरहेको छ ! हुनत त्यस टालाभित्र अझै पनि हिङ नभाको कहाँ हो र ! तर बेलाबेला काङ्ग्रेसको हिङ बाँधेको टालोबाट हिङ थुतेर माओवादी आफ्नो चुनावी अवश्म्भावी पराजयको ग्यास्टिक निको पार्छ भने काङ्ग्रेसलाई चाहिने बेलामा चाहिँ त्यही हिङ लगेर काङ्ग्रेसका कुठाउँमा दलिदिने गर्छ र उसका सम्भव सपना कुहाइदिने गर्छ !
काङ्ग्रेस कहिले चितवनमा अरुका लागि मतपत्र च्यातेर आफ्नो लोकतान्त्रिक छविको हिङ नारायणीतिर मिल्क्याउँछ भने कहिले हिङ सिङ केही नभाका तथा चुनावी थातथलोको केही पनि ठरठेँगान र जमिन नै नभाका तर अर्काका हिङ चोरेर वा हिङ बाधेका टाला सुघेर र अर्काको जमिन ( पहिले पहिले लुटपाट र अहिले ) पार्ट टाइम ठेक्का र दलाली गरेर मात्र चुनाव जित्न सक्नेहरूका पछाडि विचित्रसँग दगुर्छ । त्यो काङ्ग्रेसी हिङ चोरचार पारी आफुले चुनाव जित्न पाइएपार त्यै हिङ लगेर त्यै काङ्ग्रेसका केजाति ठाममा लगाइदिम्ला र कुहाइदिम्ला भनेर दाउ कुरेर बसेको पत्तै पो छैन बिचरा काङ्ग्रेसलाई बरै !
हुन पनि पटकपटक काङग्रेसको जनमत कुहाइदिएको र पटकपटक धोका खाएको काङ्ग्रेसले अबको चुनावमा पनि फेल हुनेलाई रूखको प्रश्नमा हँसिया हथौडा र हँसिया हथौडाको प्रश्नमा रूखको उल्टोपाल्टो उत्तर लेख्न लगाई फेरी आफ्नै टाउकामा बन्चरो हान्न उद्यत भाको देखेर दुनियाँलाई ताजुब पनि लागिरहेछ ! रूखमा छाप हानौला भनेर हात उज्याएर बसेका चितवनका काङ्ग्रेस जनका दिमागका हार्ड डिस्कबाटै रूखचिन्ह डिलिट पो हुने भो भनेर त्यतातिरका काङग्रेसजन मनमा कस्तो हुँडलो मच्चिराको होला ! यसको साइड इफेक्ट मलुकै भरि पर्ने होकि भनेर देशभरिका काङ्गरेस जनमनमा ढ्याङ्ग्रो ठोकिरहेको पनि होला !
जब मृत्युले आफ्नै ढोका ढक्ढक्याउन आए पछि सेफल्यान्डिङ्का लागि दिल्लीमा पुगेर नेपालको आत्मनिर्णयको अधिकारलाई भेटी चढाउँदै गिरिजाबाबुलाई राष्ट्रपतिको ललिपप देखाउँदै उहाँको खल्तीमा रहेको काङ्ग्रेसी हिङ सुँघेर शान्तिप्रक्रियाका नाममा मुलुकलाई अराजकतामा प्रवेश गराएका हुन् । पछि त्यही हिङलागेर काङ्ग्रेस पार्टीलाई दलिदिएर गिरिजाबाबुको राष्ट्रपति पद कुहाइदिएको पनि त कहाँ धेरै भाको छ र ?
हुन पनि सुरुमा काङ्गरेसी जनहरूको सफाया बाट उत्कर्ष हुँदै जनयुद्धका नाममा करिब लिट्टे पथतर्फ गै रहेको यो पार्टीका सरदारहरूले जनताका प्राणभन्दा प्यारा सन्तानलाई विद्रोहको भट्टीमा होम्दै गए । यसो गर्दै जाँदा जब मृत्युले आफ्नै ढोका ढक्ढक्याउन आए पछि सेफल्यान्डिङ्का लागि दिल्लीमा पुगेर नेपालको आत्मनिर्णयको अधिकारलाई भेटी चढाउँदै गिरिजाबाबुलाई राष्ट्रपतिको ललिपप देखाउँदै उहाँको खल्तीमा रहेको काङ्ग्रेसी हिङ सुँघेर शान्तिप्रक्रियाका नाममा मुलुकलाई अराजकतामा प्रवेश गराएका हुन् । पछि त्यही हिङलागेर काङ्ग्रेस पार्टीलाई दलिदिएर गिरिजाबाबुको राष्ट्रपति पद कुहाइदिएको पनि त कहाँ धेरै भाको छ र ? स्थानीय चुनावमा काङ्ग्रेसी हिङ् मागेर मतपत्र च्यातेर समेत देउवाजीका पाला मेयर जिताएपछि पुनः राष्ट्रिय निर्वाचनमा त्यही हिङ दलिदिएर काङ्ग्रेसलाई थाङ्नामा सुताएको राप त अझै पनि कहाँ सेलाएको छ र ?
अँ, उता, जनयुद्धका इमान्दार समर्थकहरूको गुनासो पनि कम छैन । जनयुद्ध प्रति गौरव गर्ने एकजना माओवादी बुद्धिजीवि राजनप्रसाद पोखरेल जनयुद्धको इतिहास लेख्दै रहेछन् तर अहिलेको अराजनीतिक र गनाउने कुसमीकरणमा आएर उनको कलम अगाडि बढ्न पटक्कै मानेनछ ! त्यत्रा मान्छे स्वाहा पार्ने जनयुद्ध केही नेतालाई नेपालमा अरबपति र सोझासाझा जनतालाई खाडीमा अरबदास बनाउने सेटिङ्का साथ लडिएको थियो कि भनेर उनको कलम रुन थालेछ क्यारे ! जुन २४ बिहान ९।३० बजे फेसबुक पेजमा त्यही पीडा पोस्ट गर्दै उनी भन्छन्; नेपालको राजनैतीक ईतिहास लेख्दा लेख्दै मेरो त कलम टक्कै रोकियो। अहिले प्रचन्ड जी र देउबा जीको घनिस्टता, भेट्घाट र उठ्बस हेर्दा प्रचन्ड जीको नेत्रित्वले देउबा जीको नेत्रित्वको सरकारका बिरुद्ध जनयुद्ध सुरुगरेको थियो भनेर लेख्नै गार्हो भो। बाबुराम जी र उपेन्द्र जीको आत्मियता देख्दा त गौर घटनाको मन्चन सर्ससल्लाहबाट भएको थियो कि जस्तो पो लाग्यो। के एउटा शिक्षित, सम्बेदनशील र क्रान्तिचेतले भरिपूर्ण नेपाली जनताको होनहार पुस्ताप्रतीको षड्यन्त्र थियो त्यो कि क्रान्ति थियो? “नेपाली युबाहरुलाई भाडाका सिपाही नबनाउ” भनेर गीत गाउंन लगाउंदै लाखौंं युबाहरुलाई बिदेशमा मजदुर, सेबक र सेबिका बनाउने योजना थियो त्यो? मेरो त कलम अगाडि बढनै सकेन। रोकियो। ल, भइगो, लेख्दिन अब यो राजनीतिक ईतिहास । च्यात्दिएं यी पन्नाहरु। अब कसैले क्रान्ति, बर्ग संघर्स र राष्ट्रिय स्वाभिमानका गफ गरेर जनता नलडाएपनी हुने रहेछ नेपालमा ।
वास्तवमा जनयुद्ध के का लागि भयो ? अहिले लोकतन्त्र रक्षाका लागि भन्दै गरिएको शिखण्डी स्वार्थै स्वार्थहरूको झुन्ड सममिलित गठबन्धन के का लागि बनाइयो ? सुतेका र मुर्झाएका प्रश्नहरू जुरुकजुरुक ऊठ्ने छन् र नरसंहारकारीहरूको यो गठबन्धनको औचित्यमाथि भाटा हिर्काउने नै छन् ! अहिलेको गठबन्धनमा जो जो छन् वास्तवमा ती नै त्यो विद्रोह मच्चाएर यो दिन ल्याउन सेटिङ् गरेका रहेछन् भनेर किन नभन्ने ? भन्ने गम्भिर हर्कतको उत्तर त्यतिबेला काङ्ग्रेस, त्यतिबेलाको एमालेको नेतृत्व र माओवादी अनि मधेशवादी नामधारी गठबन्धनले दिने कि नदिने ?
अँ, कक्षाकोठाबाट निकालेर रूखमा किला ठोकी मारिएका मुक्तिनाथ अधिकारी होऊन् वा क्रूर बलात्कार पश्चात् बीभत्स हत्या गरिएकी मैना सुनार होऊन्, जुन माओवादीद्वारा मारिएका निहत्था र होनहार युवा यदु गौतम होउन्, वा माओवादीका नाममा फोरमद्वारा मारिएका ती दर्जनौँ नागरिक होऊन्, त्यसो गर्न आदेश दिने र सुर्याउने कोको थिए ? यी सबै हिजो किन मारिएका थिए ? यी सबै प्रश्न एकदिन बौरिएर नउठी धरै छैन !
आफ्नो दरो टेक्ने जमिन भएको र बुढो लोकतान्त्रिक ब्रान्ड मानिने काङ्ग्रेस चाहिँ टेक्ने जमिन नै नभएको र लोकतन्त्र निमोठ्नेलाई खुरुखुरु अगि लाएर आफू पुच्छर हल्लाउँदै लुरुलुरु पछाडि हिँडेको निरीह दृश्य पनि देखिँदो छ ! चुनावलाई लोकतन्त्रको प्राण ठान्ने काङ्ग्रेस आज चुनावलाई लोकत्त्रको निष्प्राण ठानिरहेछ र प्रतिगमन भन्ने कोर्सको भस्मासुरी मन्त्र जपिरहेछ !
र अन्त्यमा, लोकतान्त्रिक पार्टीले प्रतिनिधि सभा विघटन र चुनावलाई प्रतिगामी कदम मान्ने हो भने २०४८ सालमा आफ्नो हुँदा खाँदाको बहुमतसहितको प्रतिनिधिसभा विघटन गर्नुहुने गिरिजाप्रसादलाई नै प्रतिगमनका राष्ट्रपिता मान्नु पर्ने पो हो कि ? आफ्नो दरो टेक्ने जमिन भएको र बुढो लोकतान्त्रिक ब्रान्ड मानिने काङ्ग्रेस चाहिँ टेक्ने जमिन नै नभएको र लोकतन्त्र निमोठ्नेलाई खुरुखुरु अगि लाएर आफू पुच्छर हल्लाउँदै लुरुलुरु पछाडि हिँडेको निरीह दृश्य पनि देखिँदो छ ! चुनावलाई लोकतन्त्रको प्राण ठान्ने काङ्ग्रेस आज चुनावलाई लोकत्त्रको निष्प्राण ठानिरहेछ र प्रतिगमन भन्ने कोर्सको भस्मासुरी मन्त्र जपिरहेछ ! काङ्गेसको हिङ थुतेर कसैले अहिले फेरि काङ्ग्रेसकै कुठाउँमा दलिरहेछ र पनि काङ्ग्रेस दङ्ग परिरहेछ ! यस्ता कमेडी हेर्ने दिन अझै कतिपटक फर्कीफर्की आउने हुन् बरै !
