देश के हो?
देश के हो?
भन्ने कुरा बुझ्न मलाइ
प्रदेश टेक्नु पर्यो
या भनु देश छोडनु पर्यो
भनिन्छ परवाट सबै थोक देखिन्छ ।
त्यसैले मैले जाने देखि मेरो देश
तराई
पहाड
हिमाल हो।
मैले बुझे देखी मेरो देश
पुर्बमा मेची हो
पश्चिममा माहाकाली हो
लुम्बिनी हो
पशुपति हो
स्वम्भु ,वौध्दनाथ र जनकपुर हो
मेरो देश
सगरमाथा,
धौलागिरी र
अन्नपूर्ण हो
त्यसगरि
वाग्मती,गण्डकी, सेती
र नारायणी हो।
मेरो देश
देउसी, भैलो,
देउडा,
र सोरठ्ठी हो
अनि
चार जात छतिस वर्ण हो
र त्यो भन्दा पनि
ती सबैको आपसी मेलमिलाप
र समधुर सम्बध हो।
तर खै
आज भोलि मेरो देश
आफ्नो परिचय बदल्न खोज्दै छ
देशबाट राज्य खोज्दै छ
पश्चिमका मगर,
पुर्वका राई, लिम्बू र किराँत
तराईका मधेसी र थारु
अनि
काठमाडौका नेवारलाइ देश होईन
मगरात,
लिम्बुवान,
मधेस,
थारुहट,
अनि नेवा
चाहिएको छ।
त्यसैले मेरो देशमा धेरै रगत बगिसक्यो
र बग्दै छ
अनि लाखौं युवालाई
बेच्यो ,बेच्दैछ र बेचिनेछन
भारु,
डलर,
दिराम,
र
रिङेटमा।
र
आज भोलि देश मेरो होइन
बुढा बा आमा र केटाकेटीको भएको छ।
सुन्दै छु मेरो देश
मठ मन्दिर, गुम्बा र चत्य भन्दा
बढी गिरिजाघरले भरिएको छ।
र
आज भोलि यो मरभुमिको काल्लामा अडेस लागेर
समुद्रको नुनिलो पानी पिउदै
समाचार पढ्दै छु कि बागमतिमा
गगाजल होइन
होलि वाइन
बालात्कृत छोरिको रगत र जातकै आधारमा मारिएको एउटा युवाको रगत बगेको छ रे।
खै कसरी भनु या भन्न सक्छु र
म जस्तो एउटा परिस्थितिमा बेचिएको मान्छेले
यति पर वाट
मेरो देश बद्लिरहदा
मुटु
कुडिन्छ
दुख्छ र टुक्रिन्छ
त्यसैले म यहिबाट दुई हातजोडेर
माग्छु
बिन्ती मेरो देशलाई
पहिलेको लयमा
फर्काइदेउ।।।।
साहित्यकारः रमेश अधिकरी ( लतामस)
